Mijn verhaal

Bonjour, Ik ben Alexandra,

Ik ben half Frans half Nederlands en ben de persoon van kleine viervoeter Babou, een ruwharige dwergteckel. Helaas is Babou op zijn derde verlamd geraakt door een acute hernia. Ondanks dat ik hem heb laten helpen, is het gevoel in zijn achterlijf nooit teruggekomen. Gelukkig blijft hij vrolijk en rolt hij, al racend, in zijn rolstoeltje over het strand. Een ware inspiratie van moed, kracht en plezier.

Als kind heb ik op speciaal onderwijs gezeten omdat ik woordblind ben. Toen was dyslexie nog niet zo bekend. Het duurde dan ook even voordat men erachter kwam dat ik deze ‘handicap’ heb. Helaas was ik in de tussentijd al super onzeker geworden en veel ‘stempels’ rijker
Met behulp van extra aandacht vond ik beetje bij beetje mijn eigen weg. Altijd met een bewijsdrang van: ‘zie je wel, ik kan het wel!’.

Vanaf mijn eerste baan, begin 20, werkte ik al fulltime, deed ik altijd wat ik dacht dat er van me verwacht werd en wat ik dacht dat correct was. Zo was ik gefocust op mijn carrière. Want diep van binnen had ik nog steeds die bewijsdrang naar de wereld. ‘Zie je wel, ik kan het wel!’.

Op papier had ik een goed leven, in sommige ogen zelfs een fantastisch leven. Mijn eigen huis, een mooie bedrijfsauto, geweldig salaris, goed in mijn werk, grote vriendengroep, lieve familie en op mijn 30ste een lieve hond, ja, ja hier heb ik het over Babou.
Al dat moois op papier en ik voelde het niet….
Ik voelde mij ongelukkig, gefrustreerd en absoluut niet als mijzelf.  Ik stond niet in mijn kracht.

Persoonlijk heb ik ervaren hoe het is om aangerand te worden, een burn-out te hebben, een flinke blessure op te lopen, hoe moeilijk en zwaar traumaverwerking is. Ook ben ik de connectie met mijn eigen lichaam compleet verloren, sommige dagen was ik fysiek zelfs gevoelloos. 

Zo wil ik niet meer leven.

De dag dat ik de diagnose PTSS kreeg, was mijn eerste gedachte: ‘Dit kan niet kloppen! Dat heb ik allemaal toch al lang opgelost?!’
Oplossen, altijd was ik opzoek naar de positieve kant van de pijn en het verdriet. De oplossing van het probleem. Dan kunnen we gewoon weer door waar we zijn gebleven. Nou dat blijkt dus niet zo te zijn.
Alles wat ik heb genegeerd, heeft mij ingehaald. Jeetje wat is dat een enorme en zware last. Die zwaarte heb ik al die jaren bij me gedragen zonder hier bewust van te zijn.

De bewustwording van die zware last heeft mij gedwongen mijn innerlijke reis te maken, een zoektocht naar wie ik ben. Op fysiek, mentaal, emotioneel, energetisch en spiritueel niveau ben ik de confrontatie met mezelf aangegaan. Zo heb ik weer verbinding gevonden met mijzelf op de vijf Holistische niveaus.

In dit traject heb ik mogen leren dat pijn iets moois mag zijn. Door de pijn of het verdriet te voelen, te omarmen en te doorstaan wordt deze zachter en zachter. Waarna we kunnen aanvaarden en helen. Zo groeien we als mens. Het voelt voor mij als een last van mijn schouders, een bevrijding en ineens voel ik zelfliefde. Door verschillende methodieken in te zetten, brengen deze mij elke dag veel liefde en vreugde.

Dit mag geen geheim zijn!

Daarom heb ik besloten om mijn steentje bij te dragen aan bekendheid van deze prachtige methodieken en om mijn kennis in te zetten om anderen te begeleiden op hun innerlijke reis.
Ik heb mijn loopbaan, een carrière van bijna 19 jaar, dan ook opgezegd en ben met volle focus in dit nieuwe en spannende avontuur gedoken. Met als missie diegenen die verandering willen in hun leven te begeleiden naar meer innerlijke rust, plezier, zelfvertrouwen en kracht. Een innerlijke reis naar persoonlijke groei, ontwikkeling. Waar je kan zijn wie je, echt, bent.